Chyba jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się pisać przed południem. Odłożyłem różne sprawy do załatwienia i postanowiłem pisać. Schadenfreude to nieładne uczucie nie tylko dlatego, iż po niemiecku się nazywa. Tak, tak odczuwam schadenfreude po tym, jak dziś rano usłyszałem, iż kandydat PiS-u w wyborach prezydenckich powiedział, iż mógłby rozmawiać z Włodzimierzem Putinem. Zaczyna wyglądać na to, iż 95% polityków rządzącej koalicji i opozycyjnego PiS-u lada dzień wyjdzie na skończonych idiotów. Okazuje się, iż rację mieli ci, których jak mnie przezywano „ruską onucą”. Putin i Rosja we wszystkich oficjalnych przekazach medialnych i wystąpieniach polityków określani są zbrodniarzami, bandytami itp. O ile wiem jedynym politykiem, który unikał nazywania tak Putina był Leszek Miller. Z Millerem jest ten problem, iż do końca nie wiadomo czy jego mądra powściągliwość jest wynikiem politycznej mądrości, czy też uwikłania przed laty w branie pieniędzy od Rosjan na potrzeby upadającej PZPR (kto dzisiaj wie, co to było?)
Okazuje się, iż po oficjalnym świecie politycznym w Polsce krąży widmo konieczności podjęcia rozmów z Putinem. Pierwszy jest kandydat PiS-u na prezydenta. Bardzo wątpliwe, iż to jego osobista inicjatywa. Bardziej prawdopodobne, iż ta wypowiedź musiała być uzgodniona z Jarosławem Kaczyńskim. A jak Kaczyński, to i cały PiS. Poza tym wydaje się, iż PiS idzie za polityką prezydenta Donalda Trumpa, jak za panią matką.
Co na to koalicja rządowa? Premier Donald Tusk ewidentnie zapędził się w mówienie o mocarstwowości Europy, rozumianej jako Unia Europejska i trochę NATO, bo Brytyjczycy, ale nie Amerykanie. To zapędzenie się Tuska było napinaniem muskułów, tyle tylko, iż gwałtownie mu uświadomiono, iż te muskuły są z waty. Co dalej? Sprawy ulegną przyspieszeniu, jeżeli Amerykanie zdecydują się wycofać swoje wojska z Polski. Bardzo mało o tym wiem, ale zaryzykuję opinię, iż szanse na wycofanie są większe niż mniejsze. Ostatecznie zależeć to będzie od stanu rozmów amerykańsko – rosyjskich, czyli na ile będzie to elementem rozgrywki o odciągnięcie Rosji od Chin, a w tej sprawie Amerykanie pokazali, iż są skłonni zrobić wiele.
Na dzisiaj sytuacja zaczyna wyglądać tak; Europa nie jest gotowa nie tylko dać Ukrainie gwarancji bezpieczeństwa, ale również zapewnić jej pomocy wojskowej na poziomie pozwalającym armii ukraińskiej skutecznie przeciwstawiać się armii rosyjskiej. Amerykanie odmówili wspierania Ukrainy i wprowadzają Rosję do gry dyplomatycznej, traktując ją jako równoprawnego partnera na poziomie międzypaństwowej dyplomacji. W związku z tym Polska powinna się obawiać, iż Amerykanie nie będą za nią stali murem. jeżeli Polska chce choć w ograniczonym stopniu wyprzedzić coraz gorzej wyglądającą przyszłość, czyli bezpośrednie zderzenie z Rosją, powinna mieć plan na ułożenie po nowemu relacji z Putinem. Niestety wygląda na to, iż nic takiego nie ma. Nie wiem czy już to się stało, czy jest w trakcie zawieszenie Polski w politycznej próżni, wobec skrajnie wrogiej Rosji, bo ani Europa, ani Ameryka albo nie są w stanie, albo nie chcą dać bezwzględnych gwarancji w razie ostrego konfliktu. No cóż, sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało!
Z ciekawością oczekuję teraz kiedy Donald Tusk albo Jarosław Kaczyński, a może Władysław Kosiniak – Kamysz na pytanie czy przez cały czas nazywają Putina zbrodniarzem, niczym Trump względem Zełeńskiego, którego nazwał dyktatorem, udadzą głupka i spytają czy ja coś takiego mówiłem?
Jedno nie ulega wątpliwości, otóż zbliżamy się do momentu całkowitej kompromitacji polityki względem konfliktu rosyjsko – ukraińskiego wszystkich polskich rządów od 2014 roku. Główny akcent tej kompromitacji polega na zlekceważeniu i pominięciu polskiego interesu narodowego na rzecz interesów głównie Ukrainy, a także USA i najsilniejszych państw europejskich. I tak oto Polska słaba militarnie, słaba gospodarczo, bezprecedensowo wewnętrznie skłócona politycznie z ogromnym ryzykiem braku gwarancji na szybką i skuteczną pomoc militarną, staje naprzeciwko co prawda osłabionej gospodarczo i militarnie Rosji, ale Rosji agresywnie wrogo nastawionej do Polski, mającej instrumenty militarne i polityczne, żeby Polsce dotkliwie szkodzić. Trzeba dodać, iż ta agresywna wrogość Rosji w ogromnej mierze wywołana jest przez Polskę. I co dalej?
Andrzej Szlęzak
