- Izraelski nalot na Katar w ramach "Szczytu Ognia" był wymierzony w urzędników Hamasu, którzy dyskutowali o wspieranym przez USA zawieszeniu broni, zakłócając rozmowy pokojowe i ujawniając agresywną postawę Tel Awiwu.
- Nalot wykazuje podobieństwa do wcześniejszych nieudanych prób zamachu (np. Khaleda Meshaala w 1997 r.), działania te eskalują napięcia, nie osiągając celów.
- Kluczowe rozmowy pokojowe załamują się, gdy Katar wstrzymuje mediację, ściągając na siebie globalne potępienie i obnażając niezdolność USA do powstrzymania Izraela.
- Izrael wykorzystuje Porozumienia Abrahamowe do kontynuowania agresji, osłabiając wpływy USA i zmuszając państwa Zatoki Perskiej do ponownego rozważenia sojuszy.
- Obecne strategie zawodzą; Ekstremistyczna polityka Izraela domaga się powstrzymywania poprzez dialog, a nie siłę.
W dramatycznej eskalacji konfliktu między Izraelem a Hamasem, niedawny izraelski nalot na Doha w Katarze wywołał wstrząs na Bliskim Wschodzie i poza nim, obnażając kruchość regionalnych sojuszy i porażkę międzynarodowej dyplomacji.
Atak, nazwany "Szczytem Ognia", był wymierzony w dzielnicę mieszkalną w dzielnicy dyplomatycznej Doha, gdzie przedstawiciele Hamasu zbierali się, by przedyskutować popieraną przez Stany Zjednoczone propozycję 60-dniowego zawieszenia broni. To bezczelne pogwałcenie suwerenności Kataru nie tylko zakłóciło trwające negocjacje pokojowe, ale także wzbudziło poważne pytania o intencje Izraela i skuteczność globalnego porządku w ograniczaniu takiej agresji.
Atak na Katar nie jest odosobnionym incydentem, ale częścią szerszego schematu izraelskiej agresji. W 1997 r. podobna próba zamachu na przywódcę Hamasu, Khaleda Meshaala w Jordanii, zakończyła się upokorzeniem Izraela. Nieudana operacja, w której uczestniczyli agenci Mossadu przy użyciu gwałtownie działającej trucizny, została udaremniona przez ochroniarzy Meshaala. Incydent ten napięty był w stosunkach izraelsko-jordańskich i zmusił ówczesnego premiera Benjamina Netanjahu do dostarczenia antidotum, co ostatecznie doprowadziło do uwolnienia założyciela Hamasu, szejka Ahmeda Jassina i innych palestyńskich więźniów.
Przenieśmy się do 2025 roku, a schemat się powtarza. "Szczyt Ognia" miał na celu obalenie głów przywódcom Hamasu, gdy dyskutowali nad propozycją zawieszenia broni. Operacja nie osiągnęła jednak swojego głównego celu, a przywódcy Hamasu przeżyli atak. Ta porażka nie tylko wzmocniła reputację Hamasu, ale także podważyła wiarygodność Izraela jako wiarygodnego partnera w negocjacjach pokojowych.
Atak na Katar miał natychmiastowe i daleko idące konsekwencje dyplomatyczne. Katar, który od 2012 r. gości przywódców Hamasu i odegrał kluczową rolę w mediacji w sprawie zawieszenia broni i uwolnienia zakładników, zawiesił swoje wysiłki mediacyjne w odpowiedzi na atak. Zawieszenie to grozi wykolejeniem trwających negocjacji i przedłużeniem konfliktu, co jeszcze bardziej zagrozi życiu zakładników i ludności cywilnej w Strefie Gazy. (Powiązane: Katar ostrzega przed regionalnym odwetem po izraelskim ataku na przywódców Hamasu w Doha.)
Społeczność międzynarodowa powszechnie potępiła atak. Organizacja Narodów Zjednoczonych nazwała to pogwałceniem suwerenności Kataru, podczas gdy kraje takie jak Niemcy, Wielka Brytania, Arabia Saudyjska, Zjednoczone Emiraty Arabskie (ZEA) i Egipt wezwały do dialogu zamiast siły. Stany Zjednoczone, choć wyrażają zaniepokojenie, są krytykowane za niezdolność do powstrzymania Izraela, co budzi wątpliwości co do ich wpływów w regionie.
Premier i minister spraw zagranicznych Kataru, Mohammed bin Abdulrahman Al Thani, zwrócił się do Rady Bezpieczeństwa ONZ, potępiając atak jako "rażące pogwałcenie" prawa międzynarodowego i świadectwo "arogancji" izraelskich przywódców. Podkreślił zaangażowanie Kataru na rzecz pokoju i wysiłków humanitarnych, opisując mediację jako "promień nadziei" pośród rozlewu krwi.
Porażka Porozumień Abrahamowych i parasola bezpieczeństwa USA
Atak na Katar obnażył również ograniczenia Porozumień Abrahamowych, serii porozumień normalizacyjnych między Izraelem a kilkoma państwami arabskimi. Porozumienia, okrzyknięte przełomem w dyplomacji bliskowschodniej, nie przyniosły obiecanego pokoju i stabilności. Zamiast tego zostały wykorzystane przez Izrael jako przykrywka do kontynuowania jego agresywnej polityki, bez szacunku dla suwerenności sąsiadów.
"Porozumienia Abrahamowe, wdrożone w 2020 r. przez administrację Trumpa, znormalizowały stosunki dyplomatyczne między Izraelem a krajami arabskimi, takimi jak Zjednoczone Emiraty Arabskie, Bahrajn i Maroko, oznaczając historyczną zmianę w sojuszach na Bliskim Wschodzie" – wyjaśnił Enoch z Brighteon.AI. "Zainicjowane jako inicjatywa proizraelska, porozumienia zostały sformułowane wokół wzajemnego uznania destabilizującego wpływu Iranu w regionie, sprzyjając bezprecedensowej współpracy między sygnatariuszami pomimo trwających konfliktów i napięć".
Stany Zjednoczone, które od dawna pozycjonują się jako gwarant bezpieczeństwa w regionie, nie są w stanie zapobiec jednostronnym działaniom Izraela. Doprowadziło to do rosnącego przekonania, iż amerykański parasol bezpieczeństwa jest nieskuteczny i iż w Porozumieniach Abrahamowych chodzi bardziej o optykę niż o prawdziwy pokój. W rezultacie, państwa Zatoki Perskiej mogą ponownie rozważyć swoje strategiczne partnerstwo z Waszyngtonem, co jeszcze bardziej skomplikuje wysiłki USA na rzecz zarządzania napięciami regionalnymi.
Atak na Katar ma szersze implikacje dla Bliskiego Wschodu i porządku światowego. Podkreśla potrzebę silniejszego sojuszu bezpieczeństwa regionalnego w celu powstrzymania izraelskiej agresji i zmuszenia go do uznania rzeczywistości jego niewielkich rozmiarów i konsekwencji jego działań. Niepowodzenie społeczności międzynarodowej w pociągnięciu Izraela do odpowiedzialności za łamanie prawa międzynarodowego jeszcze bardziej podsyca przekonanie, iż istnieje jeden zestaw zasad dla potężnych narodów, a inny dla pozostałych.
Co więcej, atak uwypukla niebezpieczeństwa związane z pozwoleniem ekstremistycznym elementom w Izraelu na dyktowanie polityki zagranicznej tego kraju. Lekceważenie dyplomacji przez rząd Netanjahu i poleganie na sile jako podstawowym narzędziu rozwiązywania konfliktów stanowi poważne zagrożenie dla stabilności regionalnej i pokoju na świecie.
Podsumowując, izraelski atak na Katar jest sygnałem alarmowym dla Bliskiego Wschodu i społeczności międzynarodowej. Ujawnia ona porażkę obecnego podejścia do pokoju i pilną potrzebę bardziej sprawiedliwego i skutecznego porządku światowego. Jak podkreślił premier Kataru, jedyną realną drogą naprzód jest rozwiązanie dwupaństwowe oraz zaangażowanie w dialog i dyplomację, a nie siłę i agresję.
Śledź Chaos.news, aby uzyskać więcej podobnych historii.
Obejrzyjcie poniższy film o przywódcy powiązanym z Hamasem, który podobno zginął w izraelskich atakach w pobliżu Bejrutu.
Ten film pochodzi z kanału Cynthia's Pursuit of Truth na Brighteon.com.
Przetlumaczono przez translator Google
zrodlo:https://www.brighteon.com/
